اتولاین در دریا

اتولاین در دریا

اتولاین تصمیم می‌گیرد به سفر برود. پدر و مادرش هم به او چنین توصیه‌ای کرده‌اند. آن‌ها دنبال موجود عجیبی به اسم پاگُنده هستند. وقتی‌ که اتولاین روزنامه‌ها را می‌خواند و به کارت‌پستالی که پدر و مادر فرستاده‌اند نگاه می‌کرد، آقای مونرو غصه‌دار شد. روز بعد اتولاین سراغ خرسی رفت که از کانادا آمده و در زیرزمین زندگی می‌کند. این بهترین فرصت برای آقای مونرو است که به سفر برود.

او به بالای برج می‌رود. این بار خیلی بالا؛ انقدر بالا که تا به‌حال نرفته و از همان‌جا سفرش را آغاز می‌کند اتولاین وقتی متوجه سفر دوستش می‌شود به دنبالش راه می‌افتد ان‌هم از راه دریا. از همین نقطه است که سفر اتولاین شروع می‌شود همراه با ماجراهای زیادی که برایش اتفاق می‌افتد. ازجمله سقوط هواپیما در دریا و سرانجام…

یکی از نکات مهم این داستان از اتولاین همراهی و همدلی نویسنده با حیوانات است. او، حیوانات را به‌گونه‌ای تصویر کرده که حس همدلی را در خواننده ایجاد کند.

مثل خرسی که از کانادا آمده و در زیرزمین زندگی می‌کند. تصویر این خرس به همراه گفتگویی که اتولاین با او دارد باعث می‌شود تا خواننده احساسات درونی این خرس را درک کند. این خرس را می‌توان نماد تمام مهاجرینی دانست که تک‌وتنها به سرزمینی دیگر می‌روند و گاهی مجبورند در بدترین نقاط یک شهر زندگی کنند.

از خرس که بگذریم می‌توانیم به موجودات دریایی اشاره‌کنیم. به نهنگ‌های غول‌پیکر که آقای مونرو با او سفرش را آغاز می‌کند. یا لاک‌پشت‌هایی که او پا رویشان می‌گذارد تا در آب فرو نرود. همچنین عقاب‌های بزرگی که آقای مونرو را به آسمان می‌برند. بله آقای مونرو با این حیوانات به سفر کند. اتولاین هم با کمک یک گوزن به راهش ادامه می‌دهد.

پایان داستان هم جالب است. درواقع پایان داستان در خدمت کامل کردن تمام چیزهای است که در مورد حیوانات در این کتاب دیده می‌شود. درست است که با یک کتاب داستان ماجراجویی سروکار داریم اما از طرفی با داستانی روبرو هستیم که به محیط‌زیست و موجودات آن پرداخته و اهمیت می‌دهد. از تصاویر هم نمی‌گویم که مثل تمام کارهای کریس ریدل جذاب و دیدنی و پر از جزییات هستند.